 Spaarbank Sportdag 1983
Op 11 juni 1983 bezocht ik de Spaarbank Sportdag. Ik zou een artikel schrijven voor het blad De
Spaarbank. Dat artikel is nooit gepubliceerd, omdat mijn afdelingshoofd het niet aan de secretaresse van onze directeur
durfde te laten lezen. Ik heb het artikel een week later nog wel op persoonlijke titel naar de redactie van De Spaarbank
gestuurd. Die vond het prachtig en had het graag willen publiceren, maar het blad lag al op de pers. Mijn afdelingshoofd
is niet lang daarna op een zijspoor gezet. De enige prestatie die deze man in een moment van genade heeft geleverd, is
mij helpen aan een baan waarin ik me leuk heb weten te ontwikkelen. Maar op sportdagen zie je mij niet meer.
Dat sparen een (moeilijke) sport is, is mij maar al te bekend. Minder duidelijk is het mij, wat de
Spaarbanken er toe beweegt om ieder jaar een sportdag te organiseren. Ik besloot daarom maar eens te gaan kijken.
Amsterdam, zaterdag 11 juni 1983, rond de klok van negen: busladingen Spaarbankpersoneel worden afgeleverd bij
(de door Marte Röling in zuurtjeskleuren beschilderde) Sporthal Zuid. Koffie natuurlijk en, ondanks de affiches
"als niet-roker heb je een sprintje voor", de nodige sigaretjes om de opkomende zenuwen te blussen. De meeste
Spaarbanken bleken fraaie trainingspakken en sportkleding te hebben verstrekt, al dan niet in de nieuwe huisstijl.
Om half tien begonnen de eerste wedstrijden. Bij het zaalvoetbal ging men er meteen hard tegenaan. Sommige ploegen,
zoals Wageningen 2, wel eens een beetje erg hard; in het vuur van het spel vergat men soms, dat men tegen collega's
speelde. De KNVB-scheidsrechters waren genoodzaakt, af en toe de rode kaart tevoorschijn te halen, en bij de EHBO
druppelden de eerste slachtoffers binnen. Gelukkig verliepen de meeste wedstrijden in een sportieve en
vriendschappelijke sfeer.
Het Computercentrum leverde de oudste voetballer van die dag; de heer Van Duin slaagde er echter niet in, met
zijn jeugdige ploeg een finaleplaats te bereiken. De kampioen van vorig jaar, de CVB uit Utrecht, had twee zeer
jonge supporters ingeschakeld, die op de juiste momenten opdoken met een enorm spandoek: "De CVB neemt elk jaar
de beker mee". Dat bleek later op de dag toch niet helemaal het gewenste resultaat op te leveren, maar laat ik
niet vooruitlopen op de uitslagen.
Bij het volleybal kampte men met ruimtegebrek; toen ik de zaal binnenkwam, kon ik niet direct zien hoeveel
wedstrijden er nu eigenlijk bezig waren. Na ongeveer een kwartier kwam ik tot de conclusie dat het er vier
moesten zijn, die echter nog wel eens in elkaar overliepen: als er een bal in een ander veld terechtkwam,
speelde men daar rustig verder met twee ballen. Kortom: erg gezellig, ook al omdat verschillende herenploegen
versterkt moesten worden met dames (of hoorden die eigenlijk ook op een ander veld thuis?). De meeste ploegen
bleken geleverd door Amersfoort, kennelijk een echte volleybalstad, maar alleen de dames wisten voldoende ballen
over het net te werken om in de prijzen te vallen.
Ook uw verslaggever heeft die dag een sportieve prestatie verricht, door binnen tien minuten van Sporthal
Zuid naar het Frans Otten Stadion te lopen. Daar werd getennist, gebadmintont en getafeltennist (gebruik nooit
het woord pingpong in bijzijn van een tafeltennisser!). Zonder noemenswaardige incidenten sloeg men daar, in
genoegelijk samenzijn, elkaar de hele dag de bal resp. de shuttle toe. Spectaculair was de wijze, waarop de
negenjarige Tjon, geassisteerd door zijn vader, tegenstander na tegenstander van het tennisveld maaide. Voor
de sportwereld zou het een zonde zijn, als deze nieuwe Tom Okker over tien jaar achter een of andere balie
verdwijnt.
Bij het badminton trad Wageningen met een weliswaar grote maar weinig succesvolle ploeg aan. Voor het tafeltennis
had zich een van de zeldzame deelnemers van de Spaarbankbond aangemeld, de heer Lahay, die moedig maar vergeefs zijn
partijtje meesloeg. Een andere eenling, de heer Junggeburt uit Huissen, had meer succes.
Na een pico bello lunch te hebben gebruikt, stapte ik op de pendelbus naar Bowlingcentrum Knijn. In een zeer
geanimeerde sfeer werden daar ballen geworpen en troeven getrokken; ik signaleerde zelfs een enkel breiwerkje,
maar deze sport stond dit jaar nog niet op het programma. Aan de bar werden tussen de bedrijven door de polsen
getraind en de magen gevuld. Bij het bowlen waren de Rotterdammers sterk vertegenwoordigd; men had voor twee
ploegen ingetekend, maar men hield genoeg spelers over om een derde team te formeren. Dit derde team bleek
dermate sterk, dat het de andere volledig van de baan speelde; heel sportief was het daarom, dat deze professionals
afzagen van een prijs.
Bij het klaverjassen speelde men volgens het "Amsterdamse" systeem, en daar bleken de niet-Amsterdammers zich
onvoldoende op voorbereid te hebben, getuige de resultaten aan het eind van de dag. Kwade tongen beweren, dat men
er bij de BdB wel erg lange lunchpauzes op na moet houden, gezien de grote mate van bedrevenheid in het
klaverjasspel.
Terug naar Sporthal Zuid, voor een kijkje achter de schermen. De voorzitter van het organisatiecomité, de heer
Oldenborger, vertelde mij dat er 1150 deelnemers waren ingeschreven. De grote afwezige was Den Haag: een groot
deel van de ingeschrevenen bleek die dag voor een meer passieve recreatievorm te hebben gekozen, namelijk een
of andere vliegshow in Scheveningen. Men had geen schijn van kans, de in 1976 door de Nutsspaarbank Den Haag
beschikbaar gestelde wisselbeker weer in eigen huis te halen.
Vanaf een uur of vier begon het druk te worden in Sporthal Zuid; de wedstrijden in het Frans Otten stadion
en het bowlingcentrum Knijn liepen op hun eind, en de spelers hadden honger. Rond half vijf arriveerde een
vrachtwagen van KLM Party Service, tot de nok toe gevuld met zeer goed verzorgde salades; bepaald geen
vliegtuigvoedsel, liet ik mij vertellen.
Terwijl de nietsvermoedende meute zich tegoed deed aan dit hemelse gerecht, brak er paniek uit bij de
wedstrijdleiding: HET TOUW IS ER NIET! De scheidsrechter die dit mee zou nemen bleek er nog niet te zijn, en
dat terwijl het touwtrekken over een half uur zou moeten beginnen. Een Spaarbank Sportdag zonder touwtrekken,
dat is minstens zo erg als een kasverschil aan het eind van de dag. Gelukkig arriveerde de scheidsrechter met
zijn touw nog net op tijd, zodat men geheel volgens planning kon beginnen met het traditionele hoogtepunt
van elke Sportdag: het touwtrekken.
Spanning op de tribune, zweet in de kuip. Terwijl het publiek zijn favorieten aanmoedigde, pleegden de
touwtrekkers een aanslag op vloer, handen, voetzolen en wervels. De ploegen die tegen Den Haag waren ingedeeld
hadden het makkelijk: de Haagse heren lieten het helemaal afweten, en de dames hadden slechts een kansloos
ploegje bij elkaar weten te schrapen.
De beslissende wedstrijden waren uiteraard het spannendst. De coach van de CVB schroomde daarbij niet, het
shirt uit te trekken en met ontbloot bovenlijf de Utrechtse ploeg koelte toe te wuiven (ik heb het nu over de
wedstrijd tussen de heren); dit had het beoogde resultaat. De dames uit Ruinen/De Wijk bleken geen grootspraak
te plegen met hun shirttekst "Samen Sterk": ze wonnen op overtuigende wijze van hun tegenstandsters.
Tot wanhoop van het barpersoneel werd er na het touwtrekken een pauze ingelast, omdat de uitslagen uit het
Frank Otten Stadion nog niet binnen waren; men was daar nog druk bezig met het opsporen van de misgeslagen
pingpongballen. Eindelijk waren dan toch alle uitslagen bekend, en kon men aan de prijsuitreiking beginnen.
De tweede en de derde prijzen werden uitgereikt door de heer Oldenborger, die zich op humoristische wijze,
struikelend over microfoonsnoeren, van deze taak kweet.
De hoofdprijzen werden uitgereikt door de
directeur van de kampioen van vorig jaar, de CVB. Graag had de heer Van der Sommen de wisselbeker aan zijn eigen
ploeg overhandigd, maar daar stak Amsterdam een stokje voor: net als in 1981 verdween de hoofdprijs in de
trofeeënkast van de Centrumbank. De CVB moest zijn tweede prijs zelfs delen met een andere Amsterdamse ploeg,
die van de BdB.
De heer Van der Sommen sprak van een grandioze dag, waarop verschillende records waren gebroken en waarop
slechts weinig mensen geholpen hoefden te worden door de EHBO (16 stuks - red.), dankzij een betere training
en vooral dankzij een toegenomen sportiviteit. Dit laatste schreef hij op rekening van de toenemende eenheid in
Spaarbankland. Tot slot riep de heer Van der Sommen op, om met gepaste sportiviteit en de nodige vechtlust
door te gaan; de redactie kan het hier alleen maar mee eens zijn.
De organisatie van deze gesmeerd verlopende Sportdag was in handen van Geert Oldenborger, Ron Ton, Maurits
Ruitenberg, Joop Smit en Guus Brackel. Voor de wedstrijdleiding tekenden Bart Oldenborger, Herman van Vuuren,
Mar Ton, Lydia van Hulst, Riekje Zwart, Elly Smit, Agnes Ruitenberg, Dick Ruitenberg, Jan Willem van Dijl,
Wim Brons en Guus Brackel.
Het geheel werd mogelijk gemaakt dankzij de bijdragen en de medewerking van de centrale instellingen:
Bank der Bondsspaarbanken, Nederlandse Spaarbankbond, Stichting Spaarpropaganda
en Computercentrum Bondsspaarbanken.
Meer teksten uit mijn werkzame leven
|
